Week 17 25 april 2008

Een week die is begonnen met een geweldige opsteker.
Maandagmorgen het Noord-Hollands Dagblad.
Het doet me wel wat als je de krant openslaat en er een verslag leest wat betrekking heeft op jezelf. Marten Visser heeft het op een bijzondere manier vertaald.
Als aanvulling op het artikel wil ik nog wel een ding kwijt, mijn vader was geen fietser maar zag het als een uitdaging om even op en neer naar Groningen te fietsen.
Als ik echt in de voetsporen wil treden van mijn vader zal ik elke dag vele uren moeten lopen om hem in te halen. Hij was verslaafd aan de wandelsport. Met zijn vereniging waar hij mede oprichter van was heeft hij onder andere 15 maal de Nijmeegse vierdaagse gelopen. Het wandelen heb ik dus van geen vreemde, hij is degene die dagelijks in gedachte met me mee gaat om te trainen.
Dinsdagmorgen het wekelijks praatje in mijn huiskamer Classic Gym. Nu heb ik de organisatie slaapplaatsen los kunnen laten.
Het personeel en in het bijzonder de stagiaires, hebben de taak overgenomen en zijn nu bezig om alles in kaart te brengen.
Woensdagmorgen loop ik rustig richting Van Ewijksluis als Marten Visser de verslaggever van het Noord-Hollands Dagblad me achterop gefietst komt. Hij lijkt wel een profwielrenner. Hij is zich aan het voorbereiden op een bijzondere wielertocht.
Marten als je dit leest wil je dan een paar regels naar me mailen over de inhoud waar je mee bezig bent?
Donderdag de leukste dag van de week:
Ook de politie gaat me herkennen, steken spontaan hun hand op of maken het vrede teken. Heb de tijd om in mijzelf te kletsen. Zou leuk zijn om met hun op de foto te gaan, de politie is toch je beste vriend.
Het leukste moment van de dag, ik zit te genieten tijdens mijn pauze van een meisje van twee turven hoog wat bezig is met haar eenwieler. Wat een evenwicht. Helemaal gefixeerd op dit meisje heb ik niet door dat er een ambulance naast me is komen staan. Schrik me het apen lazarus. Heeft iemand 112 gebeld? nee.
Het ambulance personeel is benieuwd waar ik mee bezig ben. Na mijn verhaal gedaan te hebben,ben ik zeer benieuwd of zij zich aan hun woord gaan houden en mij gaan ondersteunen in het Bali project.
Na het verhaaltje met de ambulancedienst weer verder aan de wandel. Loop nog na te genieten als er een personenauto naast me komt rijden. Voor mij geen onbekend persoon, iemand die ook verslaafd begint te raken aan de huiskamer Classic Gym. Hij maakt even wat foto’s en ziet dat er nog wat open plekken op de kar zijn. Hoe dit verder afloopt hoop ik in de loop van komende week te schrijven.
Vrijdag een dagje door de duinen. De haasjes en konijntjes spelen in de zon, probeer ze te tellen, helaas het zijn er te veel. Omgeving donkere duinen kom ik een groepje dames tegen die net terug keren van het strand, ze herkennen me van de krant en beginnen spontaan te applaudisseren.
De week afsluitend met een wandeltijd van 14 uur 45 min.