Welkom in Jayakarta Bali

16 oktober 2007

Na een zeer vermoeiende reis weer thuis bij de pleegkinderen. Een welkom met een traantje van blijdschap. Na een jaar met vele gebeurtenissen een wedstrijd wie het eerste aan het woord kon komen. Het belangrijkste iedereen heeft nieuwtjes. Het was voor ons nu een zaak om bij te komen van de vermoeiende reis. Weet iemand hoe laat de kippen op stok gaan? Wij weten het nu bij ons ging het lampje om 20.00 uur uit. In een stuk doorgeslapen tot de volgende morgen 07.00 uur. We kunnen nu zeggen we zij er weer en kunnen de hele wereld weer aan.
Na het ontbijt de eerste kennismaking met het fitness centrum.



Terug in de tijd. De toestellen zeer sterk verouderd, piepen en kraken. De airco werkt perfect 16 graden met een vochtigheid van 67%. Buiten is het even wat anders 38 graden met een vochtigheid van 85%. Mijn eerste waarschuwing wees heel voorzichtig met het overschakelen van binnen naar buiten. Na mijn kennismaking met het fitness centrum de eerste wandeling buiten.
Gekleed in zwembroek en petje de eerste 45 min in de volle zon. Voor vandaag genoeg zon en op zoek naar schaduw. De eerste dag sluiten we af met een Balinees rood kleurtje.

Het Bali project een lang verhaal.

12 oktober 2007

In het verslag van afgelopen maanden komt het woord pleeggezinnetje voor.
We gaan terug naar 2003. Tijdens onze rondreis Java & Bali hebben wij het geluk gehad om een persoonlijke gids ter beschikking te hebben.
Met deze gids hebben wij kennis kunnen maken met Java & Bali op een manier die niet standaard is voor de doorsnee toerist.
Onze interesse gaat uit naar aspecten uit het verleden van het VOC.
Bij het eerste bezoek aan de haven van Jakarta op zoek naar het VOC tijdperk, de eerste confrontatie met de armoede. Persoonlijk was ik wel wat gewend, maar hetgeen wat we hier samen zijn tegengekomen is met geen pen te beschrijven.
De woonsituatie, het vuil de stank maar vooral de kinderen. We zijn stil en ontroerd.
Is het havengebied de enige plaats waar dit voorkomt, helaas niet. In de avonduren worden we meegenomen naar de stad Jakarta, honderden bedelende mensen. Waaronder moeders met kinderen, zieken, ouderen en ook weer de alleenstaande kinderen. Er wordt op ons hartje gedrukt niets te geven. Waarom niet?
Het is zo gemakkelijk om in deze situatie wat geld te geven. Wij als toerist mogen het niet aanmoedigen en moeten de bevolking ontmoedigen om te bedelen en ze aanzetten tot het zoeken van werk. Hoe kunnen ze werk vinden als er geen werk is.
De ene vraag na de andere vraag. We besteden steeds meer tijd en aandacht aan dit onderwerp. Onze gids begrijpt ons en laat Java zien van west naar oost, met zijn mooie natuur en historie. Maar vooral laat hij zien, wat wij als toerist eigenlijk niet willen zien.
Na drie weken Java is er een week ontspanning op het eiland Bali. De indrukken van Java laten ons niet los. We gaan op bezoek bij Frankie en Marinka Portier van het project Lion King in Singaraja. Hun verhaal is te lezen op http://home.hccnet.nl/fd.portier/hlNa dit bezoek weten we het zeker, wij moeten iets doen voor de bevolking van Java & Bali. In uren durende gesprekken met onze gids nemen we het besluit om op zoek te gaan naar een gezin die onze hulp kan gebruiken. Wij vinden I Ketut Sukertia, getrouwd met
I Kadek en vader van een zoon van drie I Wayan. Uit zijn verhaal blijkt dat de toekomst van zijn zoon donker is en niet naar school kan. Hij verdient net voldoende om te voorzien in de eerste levensbehoefte. Hij werkt namelijk als ober in een hotel.
Voor 196 uur werken krijgt hij 47,5 euro omgerekend 570.000 roepia per maand. Zijn vrouw doet aan thuiswerk, borduurt kraaltjes op kleding voor een bedrag van tien eurocent 1000 roepia per kledingstuk. Als zij hard door werkt kan ze een kledingstuk per dag doen.
Zij wonen op een woonerf in een kamertje van drie bij drie. Hard werkende mensen zonder toekomst.
Wij vertellen hen dat wij ze willen ondersteunen en de financiële verantwoording op ons willen nemen om I Wayan naar school te laten gaan. Het begin van een nieuwe toekomst voor het gezinnetje.
In het jaar 2004 keren wij terug naar Bali om te zien hoe het met het gezinnetje gaat.
Het jaar is moeizaam verlopen en hebben nauwelijks contact, de post komt niet aan en telefoon verkeer haast onmogelijk. We hebben soms geluk als we hun kunnen bereiken via het hotel. Dit jaar kan ook I Wayan voor het eerst naar de kleuterschool, de schoolrekening kan betaald worden met een Nederlandse giro pas op naam van ons zelf.
De afspraak met het gezinnetje is dat zij eenmaal per maand een bedrag mogen opnemen van 200.000 roepia. Ruim voldoende om de school te betalen en hetgene wat overblijft te besteden voor de toekomst.
Het jaar 2005 verloopt zeer voorspoedig, wij hebben nu regelmatig contact en de afspraken worden nageleefd. I Wayan openbaart zich als echte leermeester, zo klein als hij is verteld hij elke dag zijn vriendjes wat hij geleerd heeft. Geeft les aan zijn moeder in lezen en schrijven. Er brandt een lichtje aan de horizon.
Het overgebleven maandelijkse geldbedrag wordt geïnvesteerd in een nieuw onderkomen, het kamertje van drie bij drie wordt verruild voor een eengezins woning.
In deze woning vinden zij hun rust en kunnen verder werken aan de toekomst.
In 2006 horen wij wat hun grootste droomwens is. Zij willen graag een broertje of zusje voor I Wayan inmiddels zeven jaar.
Weten jullie hoe het voelt als je kinderen vragen, pa en ma Belanda mogen wij een broertje of zusje maken voor I Wayan.
Ook in 2007 na de geboorte van I Made hebben wij de financiële verplichting op ons genomen om hem in de toekomst naar school te laten gaan.

Het verhaal komt neer op de financiële verplichting die wij hebben genomen om de kinderen een betere toekomst te bieden. Daarbij de ouders van de kinderen te helpen aan de verplichting die zij hebben ten opzichten aan hun Balinese ouders.
Over dit laatste vertellen wij u later meer.

De eerste vier maanden van voorbereiding.

6 oktober 2007

Wat is er zoal gebeurd?
Een stroomversnelling aan ontwikkelingen, de grootspraak.
De fabricage van de wagen, de sponsors, mijn website en blessureleed maar vooral het spontane wat mij overkomt door de aanmoedigingen
Na deze vier maanden loop ik volledig op schema. Heb er nu ruim 100 uur buiten wandelen opzitten. Wat ongeveer overeenkomt met 500 Km. Daarbij komt nog de 60 uur sportschool voor de krachttraining.
De bekendheid van mijn website gaat boven verwachting, hele leuke reacties en link aanbiedingen. Zoals www.denheldervandaag.nl, www.wandelenmetgerard.goedbegin.com en www.helderestart.nl
Ook via de nieuwsbrief die eens per 6 weken uitkomt hele leuke reacties.

Om deze periode van vier maanden training af te sluiten een rondje
Kop van Noord Holland.
N9, st. Maartensvlotbrug, Petten, Callantsoog terug naar huis.
Wandeltijd 5 uur 35 min.

Wat is de planning voor de komende vier maanden.
Ten eerste een welverdiende vakantie bij onze pleegkinderen op het mooie eiland Bali in de gordel van smaragd. Wij zijn zeer benieuwd naar de jongste telg I Made Kerti Adhi.
Ook dit jaar willen wij kijken waarmee we de gezinnetjes persoonlijk kunnen ondersteunen.
We weten inmiddels dat de jongste telg I Made Kerti Adhi nog tussen de ouders slaapt en geen eigen bedje heeft. We gaan het zien en maken hierover een verslag in de nieuwsbrief.
Tijdens het verblijf Bali probeer ik wel om in conditie te blijven door gebruik te maken van de fitnessruimte in het hotel. Zal niet meevallen bij een temperatuur van +35˚C zonder airco.
Na terugkomst oppakken van het trainingsschema, waarbij ik afhankelijk ben van het hollands klimaat.
Tevens het uitstippelen van de route in samenwerking met Classic Gym, die gelopen gaat worden juni 2008 met daarbij de overnachtingen.
Verder moet ik nog op zoek naar materiele sponsors voor kleding tijdens de wandeltocht.
Denk hierbij aan poloshirts en broeken met een logo van de sponsor, schoenen en sokken. Verder nog sponsors die een prijsje ter beschikking willen stellen voor de prijsvraag medio februari 2008, voldoende dingen om te regelen.